از جمله عوامل توسعة هر کشور و حرکت بهسمت رفاه عمومی، استفادة بهینه و کارا از منابع طبیعی است. اگر جامعهای بخواهد با کاروان تمدن و توسعة فراگیر همراه شود، ناچار است از منابع طبیعی بهطور مطلوب استفادکند. از جمله منابع مهم و حیاتی، که در زندگی روزمره و تداوم تولید نقش مهمی دارد، منابع آب است. شناخت آب از نظر کیفیت و کمیت و چگونگی حصول آن گامی اساسی در جهت بهینهسازی مصرف آن است. اگرچه حجم کلی آب موجود در زمین نسبتاً زیاد مینماید، اما متجاوز از ۹۷ درصد آن در دریاها و اقیانوسها متمرکز است و حدود دو درصد نیز بهصورت یخ و یخچالها در مناطق قطبی تجمع یافته است. از یک درصد آب باقیمانده نیز بخش زیادی در اعماق زمین بوده که استخراج آن مشکل و دور از دسترس است. بهعلاوه، منابع آب شیرین در سطح زمین بهطور یکنواخت توزیع نشدهاند. در حال حاضر ۹ کشور (کانادا، چین، کلمبیا، پرو، برزیل، روسیه، ایالات متحده امریکا، اندونزی و هند) ۶۰ درصد کل منابع آب شیرین را بهخود اختصاص میدهند. در مقابل حدود ۸۰ کشور با کمبود آب مواجهاند که برخی از آنها همچون کویت، بحرین، مالت، امارات متحدة عربی، سنگاپور، اردن و لیبی تقریباً بههیچ منبع آب شیرین قابل توجهی دسترسی ندارند. بهدنبال افزایش بحران آب در دهههای اخیر، ظرفیت شیرینسازی آب روزبهروز رشد نموده است و همچنین با پیشرفتهای فناوری هزینة شیرینسازی آب مخصوصاً به روش اسمز معکوس[i] نیز کاهش قابل توجهی داشته است.